1.2 Μάθημα 1

Σχεδόν κάθε διανομή Linux προσφέρει ένα προεγκατεστημένο σύνολο προεπιλεγμένων εφαρμογών. Εκτός από αυτές τις προεγκατεστημένες εφαρμογές, μια διανομή διαθέτει ένα repository πακέτων με μια τεράστια συλλογή εφαρμογών που είναι διαθέσιμες για εγκατάσταση μέσω του package manager. Παρόλο που οι διάφορες διανομές προσφέρουν περίπου τις ίδιες εφαρμογές, υπάρχουν πολλά διαφορετικά package management systems για τις διάφορες διανομές. Για παράδειγμα, το Debian, το Ubuntu και το Linux Mint χρησιμοποιούν τα εργαλεία dpkg, apt-get και apt για την εγκατάσταση πακέτων λογισμικού, που γενικά αναφέρονται ως πακέτα DEB. Οι διανομές όπως το Red Hat, το Fedora και το CentOS χρησιμοποιούν τις εντολές rpm, yum και dnf, οι οποίες με τη σειρά τους εγκαθιστούν RPM πακέτα. Καθώς το πακέτο εφαρμογής είναι διαφορετικό για κάθε οικογένεια διανομής, είναι πολύ σημαντικό να εγκαταστήσετε πακέτα από το σωστό repository που έχει σχεδιαστεί για τη συγκεκριμένη διανομή. Ο τελικός χρήστης συνήθως δεν χρειάζεται να ανησυχεί για αυτές τις λεπτομέρειες, καθώς ο package manager της διανομής θα επιλέξει τα σωστά πακέτα, τις απαιτούμενες εξαρτήσεις και τις μελλοντικές ενημερώσεις. Οι εξαρτήσεις είναι βοηθητικά πακέτα που απαιτούνται από τα προγράμματα. Για παράδειγμα, εάν μια library παρέχει λειτουργίες οι οποίες έχουν να κάνουν με εικόνες JPEG που χρησιμοποιούνται από πολλά προγράμματα, αυτή η library είναι πιθανώς συσκευασμένη στο δικό της πακέτο από το οποίο εξαρτώνται όλες οι εφαρμογές που χρησιμοποιούν τη library.

Οι εντολές dpkg και rpm λειτουργούν σε μεμονωμένα αρχεία πακέτων. Στην πράξη, σχεδόν όλες οι εργασίες διαχείρισης πακέτων εκτελούνται από τις εντολές apt-get ή apt σε συστήματα που χρησιμοποιούν πακέτα DEB ή από yum ή dnf σε συστήματα που χρησιμοποιούν πακέτα RPM. Αυτές οι εντολές λειτουργούν με καταλόγους πακέτων, μπορούν να κατεβάσουν νέα πακέτα και τις εξαρτήσεις τους και να ελέγξουν για νεότερες εκδόσεις των εγκατεστημένων πακέτων.

Ας υποθέσουμε ότι έχετε ακούσει για μια εντολή που ονομάζεται figlet η οποία εκτυπώνει μεγεθυμένο κείμενο στο τερματικό και θέλετε να το δοκιμάσετε. Ωστόσο, λαμβάνετε το ακόλουθο μήνυμα μετά την εκτέλεση της εντολής figlet:

Αυτό πιθανώς σημαίνει ότι το πακέτο δεν είναι εγκατεστημένο στο σύστημά σας. Εάν η διανομή σας λειτουργεί με πακέτα DEB, μπορείτε να αναζητήσετε τα repositories της χρησιμοποιώντας το apt-cache search όνομα_πακέτου ή το apt search όνομα_πακέτου. Η εντολή apt-cache χρησιμοποιείται για την αναζήτηση πακέτων και για να εκτυπώσει στο τερματικό μια λίστα με πληροφορίες σχετικά με τα διαθέσιμα πακέτα. Η ακόλουθη εντολή αναζητά τυχόν εμφανίσεις του όρου “figlet” στα ονόματα και τις περιγραφές του πακέτου:

Η αναζήτηση εντόπισε ένα πακέτο που ονομάζεται figlet που αντιστοιχεί στην εντολή που λείπει. Η εγκατάσταση και η κατάργηση ενός πακέτου απαιτούν ειδικά δικαιώματα που χορηγούνται μόνο στον διαχειριστή του συστήματος: ο χρήστης που ονομάζεται root [ρίζα]. Σε επιτραπέζια συστήματα, οι απλοί χρήστες μπορούν να εγκαταστήσουν ή να καταργήσουν πακέτα, προσθέτοντας την εντολή sudo στις εντολές εγκατάστασης/κατάργησης. Αυτό θα απαιτήσει να πληκτρολογήσετε τον κωδικό πρόσβασής σας για να προχωρήσετε. Για τα πακέτα DEB, η εγκατάσταση πραγματοποιείται με την εντολή apt-get install όνομα_πακέτου ή apt install όνομα_πακέτου:

Σε αυτό το σημείο θα γίνει λήψη και εγκατάσταση του πακέτου στο σύστημα. Οποιεσδήποτε εξαρτήσεις που χρειάζεται τελικά το πακέτο θα ληφθούν και θα εγκατασταθούν και αυτές:

Αφού ολοκληρωθεί η λήψη, όλα τα αρχεία αντιγράφονται στις κατάλληλες τοποθεσίες, θα πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε πρόσθετη διαμόρφωση και η εντολή θα είναι διαθέσιμη:

Στις διανομές που βασίζονται σε πακέτα RPM, οι αναζητήσεις εκτελούνται χρησιμοποιώντας το 'yum search όνομα_πακέτου' ή το 'dnf search όνομα_πακέτου'. Ας υποθέσουμε ότι θέλετε να εμφανίσετε κάποιο κείμενο με πιο ανευλαβή τρόπο, ακολουθούμενο από μια αγελάδα γελοιογραφίας, αλλά δεν είστε σίγουροι για το πακέτο που μπορεί να εκτελέσει αυτή την εργασία. Όπως και με τα πακέτα DEB, οι εντολές αναζήτησης RPM δέχονται περιγραφικούς όρους:

Μετά την εύρεση ενός κατάλληλου πακέτου στο repository, μπορεί να εγκατασταθεί με yum install όνομα_πακέτου ' ή ' dnf install όνομα_πακέτου:

Για ακόμη μια φορά, το επιθυμητό πακέτο καθώς και όλες οι πιθανές εξαρτήσεις που χρειάζεται το πακέτο θα ληφθούν και θα εγκατασταθούν:

Η εντολή cowsay κάνει ακριβώς αυτό που υποδηλώνει το όνομά της:

Παρόλο που μπορεί να φαίνονται άχρηστες, οι εντολές figlet και cowsay παρέχουν έναν τρόπο να επιστήσουν την προσοχή άλλων χρηστών σε σχετικές πληροφορίες.

Οι ίδιες εντολές που χρησιμοποιούνται για την εγκατάσταση πακέτων, χρησιμοποιούνται και για την κατάργησή τους. Όλες οι εντολές αποδέχονται τη λέξη-κλειδί remove για να απεγκαταστήσετε ένα εγκατεστημένο πακέτο: apt-get remove όνομα_πακέτου ή apt remove όνομα_πακέτου για πακέτα DEB και yum remove όνομα_πακέτου ή dnf remove όνομα_πακέτου για πακέτα RPM. Η εντολή sudo είναι επίσης απαραίτητη για την εκτέλεση της κατάργησης. Για παράδειγμα, για να καταργήσετε το προηγουμένως εγκατεστημένο πακέτο figlet από μια διανομή που βασίζεται σε DEB:

Μετά την επιβεβαίωση της λειτουργίας, το πακέτο διαγράφεται από το σύστημα:

Μια παρόμοια διαδικασία εκτελείται σε ένα σύστημα που βασίζεται σε RPM. Για παράδειγμα, για να καταργήσετε το προηγουμένως εγκατεστημένο πακέτο cowsay από μια διανομή βασισμένη σε RPM:

Ομοίως, ζητείται επιβεβαίωση και το πακέτο διαγράφεται από το σύστημα:

Τα αρχεία διαμόρφωσης των πακέτων που έχουν αφαιρεθεί διατηρούνται στο σύστημα, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά εάν το πακέτο επανεγκατασταθεί στο μέλλον.

Οι εφαρμογές γραφείου χρησιμοποιούνται για την επεξεργασία αρχείων όπως κείμενα, παρουσιάσεις, υπολογιστικά φύλλα και άλλων μορφών που χρησιμοποιούνται συνήθως σε περιβάλλον γραφείου. Αυτές οι εφαρμογές οργανώνονται συνήθως σε συλλογές που ονομάζονται σουίτες γραφείου [office suite].

Για πολύ καιρό, η πιο χρησιμοποιούμενη σουίτα γραφείου στο Linux ήταν η σουίτα OpenOffice.org. Το OpenOffice.org ήταν μια open source έκδοση του StarOffice suite που κυκλοφόρησε από την Sun Microsystems. Λίγα χρόνια αργότερα η Sun αποκτήθηκε από την Oracle Corporation, η οποία με τη σειρά της μεταβίβασε το έργο στο Apache Foundation και το OpenOffice.org μετονομάστηκε σε Apache OpenOffice. Εν τω μεταξύ, μια άλλη σουίτα γραφείου βασισμένη στον ίδιο πηγαίο κώδικα κυκλοφόρησε από το Document Foundation, η οποία ονομάστηκε LibreOffice.

Τα δύο έργα έχουν τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά και είναι συμβατά με τις μορφές εγγράφων από το Μicrosoft Office. Ωστόσο, η προτιμώμενη μορφή εγγράφου είναι το Οpen Document Format, μια πλήρως ανοιχτή και τυποποιημένη μορφή αρχείου ISO. Η χρήση αρχείων ODF διασφαλίζει ότι τα έγγραφα μπορούν να μεταφερθούν μεταξύ λειτουργικών συστημάτων και εφαρμογών από διαφορετικούς προμηθευτές, όπως το Microsoft Office. Οι κύριες εφαρμογές που προσφέρονται από το OpenOffice / LibreOffice είναι:

Τόσο το LibreOffice όσο και το Apache OpenOffice είναι λογισμικά open source, αλλά το LibreOffice έχει άδεια χρήσης LGPLv3 και το Apache OpenOffice έχει άδεια Apache License 2.0. Η διάκριση αδειοδότησης υποδηλώνει ότι το LibreOffice μπορεί να ενσωματώνει βελτιώσεις που έγιναν από το Apache OpenOffice, αλλά το Apache OpenOffice δεν μπορεί να ενσωματώσει βελτιώσεις που έγιναν από το LibreOffice. Αυτός, και μια πιο ενεργή κοινότητα προγραμματιστών, είναι ο λόγος που οι περισσότερες διανομές υιοθετούν το LibreOffice ως προεπιλεγμένη σουίτα γραφείου.

Για τους περισσότερους χρήστες, ο κύριος σκοπός ενός υπολογιστή είναι να παρέχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Στις μέρες μας, οι ιστοσελίδες μπορούν να λειτουργήσουν ως μια πλήρως εξοπλισμένη εφαρμογή, με το πλεονέκτημα ότι είναι προσβάσιμες από οπουδήποτε, χωρίς να χρειάζεται να εγκαταστήσετε επιπλέον λογισμικό. Αυτό καθιστά το πρόγραμμα περιήγησης web τη σημαντικότερη εφαρμογή του λειτουργικού συστήματος, τουλάχιστον για τον μέσο χρήστη.

Τα κύρια προγράμματα περιήγησης web σε περιβάλλον Linux είναι ο Google Chrome και ο Mozilla Firefox. Ο Chrome είναι ένα πρόγραμμα περιήγησης web που συντηρείται από την Google, αλλά βασίζεται στο open source πρόγραμμα περιήγησης που ονομάζεται Chromium, το οποίο μπορεί να εγκατασταθεί χρησιμοποιώντας τον package manager της διανομής και είναι πλήρως συμβατό με τον Chrome. Συντηρούμενο από τον Mozilla, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ο Firefox είναι ένα πρόγραμμα περιήγησης του οποίου η προέλευση συνδέεται με το Netscape, το πρώτο δημοφιλές πρόγραμμα περιήγησης web που υιοθέτησε το μοντέλο open source. Το Mozilla Foundation ασχολείται σε βάθος με την ανάπτυξη των ανοικτών προτύπων που διέπουν το σύγχρονο web.

Το Mozilla αναπτύσσει επίσης άλλες εφαρμογές, όπως το πρόγραμμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου Thunderbird. Πολλοί χρήστες επιλέγουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά ταχυδρομεία web [webmail] αντί για μια ειδική εφαρμογή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αλλά ένα πρόγραμμα όπως το Thunderbird προσφέρει επιπλέον χαρακτηριστικά και ενσωματώνεται καλύτερα με άλλες εφαρμογές στο desktop.

Σε σύγκριση με τις διαθέσιμες διαδικτυακές εφαρμογές, οι εφαρμογές που τρέχουν σε desktop εξακολουθούν να είναι η καλύτερη επιλογή για τη δημιουργία περιεχομένου πολυμέσων. Οι δραστηριότητες που σχετίζονται με τα πολυμέσα, όπως η απόδοση βίντεο, απαιτούν συχνά μεγάλες ποσότητες πόρων συστήματος, οι οποίες διαχειρίζονται καλύτερα από μια τοπική εφαρμογή desktop. Μερικές από τις πιο δημοφιλείς εφαρμογές πολυμέσων για το περιβάλλον Linux και οι χρήσεις τους παρατίθενται παρακάτω.

Υπάρχουν επίσης πολλές εφαρμογές αφιερωμένες στην αναπαραγωγή πολυμέσων. Η πιο δημοφιλής εφαρμογή για αναπαραγωγή βίντεο είναι το VLC, αλλά ορισμένοι χρήστες προτιμούν άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως το smplayer. Η αναπαραγωγή μουσικής τοπικά έχει επίσης πολλές επιλογές, όπως Audacious, Banshee και Amarok, οι οποίες μπορούν επίσης να διαχειριστούν μια συλλογή αρχείων ήχου τοπικά αποθηκευμένων.

Όταν ένα πρόγραμμα περιήγησης web φορτώνει μια σελίδα από έναν ιστότοπο, συνδέεται στην πραγματικότητα με έναν απομακρυσμένο υπολογιστή και ζητά μια συγκεκριμένη πληροφορία. Σε αυτό το σενάριο, ο υπολογιστής που εκτελεί το πρόγραμμα περιήγησης web ονομάζεται client και ο απομακρυσμένος υπολογιστής ονομάζεται server.

Ο υπολογιστής του server, ο οποίος μπορεί να είναι ένας συνηθισμένος επιτραπέζιος υπολογιστής ή εξειδικευμένο υλικό, χρειάζεται ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη διαχείριση κάθε τύπου πληροφοριών που θα παρέχει. Όσον αφορά την προβολή ιστοσελίδων, οι περισσότεροι servers σε όλο τον κόσμο αναπτύσσουν open source προγράμματα server. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα server ονομάζεται HTTP server (το HTTP σημαίνει Hyper Text Transfer Protocol) και τα πιο δημοφιλή είναι τα Apache, Nginx και lighttpd.

Ακόμα και απλές ιστοσελίδες μπορεί να απαιτούν πολλά αιτήματα, τα οποία μπορεί να είναι συνηθισμένα αρχεία — που ονομάζονται στατικό περιεχόμενο — ή δυναμικό περιεχόμενο που προέρχεται από διάφορες πηγές. Ο ρόλος ενός server HTTP είναι να συλλέγει και να στέλνει όλα τα ζητούμενα δεδομένα πίσω στο πρόγραμμα περιήγησης, το οποίο στη συνέχεια διευθετεί το περιεχόμενο όπως ορίζεται από το ληφθέν έγγραφο HTML (το HTML σημαίνει Hyper Text Markup Language) και άλλα υποστηρικτικά αρχεία. Επομένως, η απόδοση μιας ιστοσελίδας περιλαμβάνει λειτουργίες που εκτελούνται στην πλευρά του server και λειτουργίες που εκτελούνται στην πλευρά του client. Και οι δύο πλευρές μπορούν να χρησιμοποιήσουν προσαρμοσμένα scripts για την εκτέλεση συγκεκριμένων εργασιών. Από την πλευρά του server HTTP, είναι πολύ συνηθισμένο να χρησιμοποιείτε τη scripting language PHP. Η JavaScript είναι η scripting language που χρησιμοποιείται στην πλευρά του client (του προγράμματος περιήγησης web).

Τα προγράμματα server μπορούν να παρέχουν κάθε είδους πληροφορίες. Δεν είναι ασυνήθιστο να έχετε ένα πρόγραμμα server που ζητά πληροφορίες που παρέχονται από άλλα προγράμματα servers. Αυτό συμβαίνει όταν ένας servers HTTP απαιτεί πληροφορίες που παρέχονται από έναν server βάσης δεδομένων.

Για παράδειγμα, όταν ζητείται μια δυναμική σελίδα, ο server HTTP συνήθως ρωτά μια βάση δεδομένων για να συλλέξει όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες και στέλνει το δυναμικό περιεχόμενο πίσω στον client. Με παρόμοιο τρόπο, όταν ένας χρήστης εγγράφεται σε έναν ιστότοπο, ο server HTTP συγκεντρώνει τα δεδομένα που αποστέλλονται από τον client και τα αποθηκεύει σε μια βάση δεδομένων.

Μια βάση δεδομένων είναι ένα οργανωμένο σύνολο πληροφοριών. Ένας server βάσης δεδομένων αποθηκεύει περιεχόμενο με μορφοποιημένο τρόπο, καθιστώντας δυνατή την ανάγνωση, εγγραφή και σύνδεση μεγάλου όγκου δεδομένων αξιόπιστα και με μεγάλη ταχύτητα. Οι open source servers βάσεων δεδομένων χρησιμοποιούνται σε πολλές εφαρμογές, όχι μόνο στο Διαδίκτυο. Ακόμα και τοπικές εφαρμογές μπορούν να αποθηκεύσουν δεδομένα μέσω σύνδεσης σε έναν τοπικό server βάσης δεδομένων. Ο πιο συνηθισμένος τύπος βάσης δεδομένων είναι η σχεσιακή βάση δεδομένων [relational database], όπου τα δεδομένα οργανώνονται σε προκαθορισμένους πίνακες. Οι πιο δημοφιλείς open source σχεσιακές βάσεις δεδομένων είναι οι MariaDB (προέρχονται από MySQL) και PostgreSQL.

Σε τοπικά δίκτυα, όπως αυτά που βρίσκονται σε γραφεία και σπίτια, είναι επιθυμητό οι υπολογιστές όχι μόνο να έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο, αλλά και να μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Μερικές φορές ένας υπολογιστής λειτουργεί ως server, μερικές φορές ο ίδιος υπολογιστής λειτουργεί ως client. Αυτό είναι απαραίτητο όταν κάποιος θέλει να έχει πρόσβαση σε αρχεία σε άλλο υπολογιστή στο δίκτυο — για παράδειγμα, να έχει πρόσβαση σε ένα αρχείο που είναι αποθηκευμένο σε επιτραπέζιο υπολογιστή από μια φορητή συσκευή — χωρίς την ταλαιπωρία της αντιγραφής του σε μια μονάδα USB ή κάτι παρόμοιο.

Μεταξύ μηχανών Linux χρησιμοποιείται συχνά το NFS (Δικτυακό Σύστημα Αρχείων) [Network File System]. Το πρωτόκολλο NFS είναι ο τυπικός τρόπος για την κοινή χρήση συστημάτων αρχείων σε δίκτυα εξοπλισμένα μόνο με μηχανές Unix/Linux. Με το NFS, ένας υπολογιστής μπορεί να μοιράζεται έναν ή περισσότερους από τους καταλόγους του με συγκεκριμένους υπολογιστές στο δίκτυο, ώστε να μπορούν να διαβάζουν και να γράφουν αρχεία σε αυτούς τους καταλόγους. Το NFS μπορεί ακόμη και να χρησιμοποιηθεί για να μοιραστεί το δέντρο καταλόγου ενός ολόκληρου λειτουργικού συστήματος με clients που θα το χρησιμοποιήσουν για εκκίνηση [boot]. Αυτοί οι υπολογιστές, που ονομάζονται thin clients, χρησιμοποιούνται συνήθως σε μεγάλα δίκτυα για να αποφευχθεί η συντήρηση κάθε μεμονωμένου λειτουργικού συστήματος σε κάθε μηχάνημα.

Εάν υπάρχουν άλλοι τύποι λειτουργικών συστημάτων συνδεδεμένων στο δίκτυο, συνιστάται η χρήση ενός πρωτοκόλλου κοινής χρήσης δεδομένων που μπορεί να γίνει κατανοητό από όλα. Αυτή η απαίτηση καλύπτεται από τη Samba. Η Samba εφαρμόζει ένα πρωτόκολλο για την κοινή χρήση αρχείων μέσω του δικτύου που δημιουργήθηκε αρχικά για το λειτουργικό σύστημα Windows, αλλά σήμερα είναι συμβατό με όλα τα κύρια λειτουργικά συστήματα. Με τη Samba, οι υπολογιστές στο τοπικό δίκτυο δεν μοιράζονται μόνο αρχεία, αλλά και εκτυπωτές.

Σε ορισμένα τοπικά δίκτυα, η εξουσιοδότηση που δίνεται κατά τη σύνδεση σε ένα σταθμό εργασίας χορηγείται από έναν κεντρικό server, που ονομάζεται domain controller, ο οποίος διαχειρίζεται την πρόσβαση σε διάφορους τοπικούς και απομακρυσμένους πόρους. Ο domain controller είναι μια υπηρεσία που παρέχεται από το Active Directory της Microsoft. Οι σταθμοί εργασίας Linux μπορούν να συσχετιστούν με έναν domain controller χρησιμοποιώντας Samba ή ένα υποσύστημα ελέγχου ταυτότητας που ονομάζεται SSSD. Από την έκδοση 4, η Samba μπορεί επίσης να λειτουργήσει ως domain controller σε ετερογενή δίκτυα.

Εάν ο στόχος είναι η εφαρμογή μιας λύσης υπολογιστικού cloud ικανής να παρέχει διάφορες μεθόδους διαδικτυακής ανταλλαγής δεδομένων, θα πρέπει να εξεταστούν δύο εναλλακτικές λύσεις: ownCloud και Nextcloud. Τα δύο έργα μοιάζουν πολύ, επειδή το Nextcloud είναι ένα spin-off του ownCloud, κάτι που δεν είναι ασυνήθιστο μεταξύ open source έργων. Τέτοια spin-offs ονομάζονται συνήθως fork. Και οι δύο παρέχουν τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά: κοινή χρήση και συγχρονισμό αρχείων, συνεργατικoύς χώρους εργασίας, ημερολόγιο, επαφές και αλληλογραφία, όλα μέσω επιτραπέζιων, κινητών και web interfaces. Το Nextcloud παρέχει επίσης ιδιωτική συνδιάσκεψη ήχου/βίντεο, ενώ το ownCloud επικεντρώνεται περισσότερο στην κοινή χρήση αρχείων και στην ενσωμάτωση με λογισμικό τρίτων. Πολλές περισσότερες λειτουργίες παρέχονται ως πρόσθετα που μπορούν να ενεργοποιηθούν αργότερα ανάλογα με τις ανάγκες.

Τόσο το ownCloud όσο και το Nextcloud προσφέρουν μια έκδοση επί πληρωμή με επιπλέον χαρακτηριστικά και εκτεταμένη υποστήριξη. Αυτό που τις κάνει να διαφέρουν από άλλες εμπορικές λύσεις είναι η δυνατότητα εγκατάστασης του Nextcloud ή του ownCloud σε έναν ιδιωτικό server, δωρεάν, αποφεύγοντας τη διατήρηση ευαίσθητων δεδομένων σε έναν άγνωστο server. Καθώς όλες οι υπηρεσίες εξαρτώνται από την επικοινωνία HTTP και είναι γραμμένες σε PHP, η εγκατάσταση πρέπει να πραγματοποιηθεί σε έναν προηγουμένως διαμορφωμένο web server, όπως ο Apache. Εάν σκέφτεστε να εγκαταστήσετε το ownCloud ή το Nextcloud στον δικό σας server, φροντίστε να ενεργοποιήσετε επίσης το HTTPS για να κρυπτογραφήσετε όλες τις συνδέσεις στο cloud σας.

Η επικοινωνία μεταξύ υπολογιστών είναι δυνατή μόνο εάν το δίκτυο λειτουργεί σωστά. Κανονικά, η διαμόρφωση του δικτύου γίνεται από ένα σύνολο προγραμμάτων που εκτελούνται στο router και είναι υπεύθυνα για τη ρύθμιση και τον έλεγχο της διαθεσιμότητας του δικτύου. Για να επιτευχθεί αυτό, χρησιμοποιούνται δύο βασικές υπηρεσίες δικτύου: DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) και το DNS (Domain Name System).

Το DHCP είναι υπεύθυνο για την εκχώρηση μιας διεύθυνσης IP στον host όταν είναι συνδεδεμένο ένα καλώδιο δικτύου ή όταν η συσκευή εισέρχεται σε ασύρματο δίκτυο. Κατά τη σύνδεση στο Διαδίκτυο, ο DHCP server του ISP θα παρέχει μια διεύθυνση IP στην αιτούσα συσκευή. Ένας server DHCP είναι πολύ χρήσιμος και στα τοπικά δίκτυα, για την αυτόματη παροχή διευθύνσεων IP σε όλες τις συνδεδεμένες συσκευές. Εάν το DHCP δεν έχει ρυθμιστεί ή εάν δεν λειτουργεί σωστά, θα ήταν απαραίτητο να ρυθμίσετε με μη αυτόματο τρόπο τη διεύθυνση IP κάθε συσκευής που είναι συνδεδεμένη στο δίκτυο. Δεν είναι πρακτικό να ρυθμίζετε χειροκίνητα τις διευθύνσεις IP σε μεγάλα δίκτυα ή ακόμα και σε μικρά δίκτυα, γι ' αυτό και τα περισσότερα routers δικτύου διαθέτουν έναν προ-διαμορφωμένο server DHCP.

Μια IP διεύθυνση απαιτείται για επικοινωνία με μια άλλη συσκευή σε ένα δίκτυο IP, αλλά τα domain names όπως www.lpi.org είναι πολύ πιο πιθανό να τα θυμόμαστε από ότι έναν αριθμό IP όπως 203.0.113.165. Το domain name από μόνο του, ωστόσο, δεν αρκεί για να δημιουργήσει την επικοινωνία μέσω του δικτύου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το domain name πρέπει να μεταφραστεί σε μια διεύθυνση IP από έναν server DNS. Η IP διεύθυνση του DNS server παρέχεται από τον DHCP server του ISP και χρησιμοποιείται από όλα τα συνδεδεμένα συστήματα για τη μετάφραση domain names σε διευθύνσεις IP.

Τόσο οι ρυθμίσεις DHCP όσο και οι ρυθμίσεις DNS μπορούν να τροποποιηθούν με την είσοδό μας σε ένα web interface που παρέχεται από το router. Για παράδειγμα, είναι δυνατό να περιοριστεί η εκχώρηση IP μόνο σε γνωστές συσκευές ή να συσχετιστεί μια σταθερή διεύθυνση IP σε συγκεκριμένα μηχανήματα. Είναι επίσης δυνατό να αλλάξετε τον προεπιλεγμένο server DNS που παρέχεται από τον ISP. Ορισμένοι DNS servers τρίτων, όπως αυτοί που παρέχονται από την Google ή το OpenDNS, μπορούν μερικές φορές να παρέχουν γρηγορότερες απαντήσεις και επιπλέον δυνατότητες.

Όλα τα προγράμματα υπολογιστών (προγράμματα client και server, επιτραπέζιες εφαρμογές και το ίδιο το λειτουργικό σύστημα) γίνονται χρησιμοποιώντας μία ή περισσότερες γλώσσες προγραμματισμού. Τα προγράμματα μπορούν να είναι ένα ενιαίο αρχείο ή ένα πολύπλοκο σύστημα εκατοντάδων αρχείων, τα οποία το λειτουργικό σύστημα αντιμετωπίζει ως ακολουθία εντολών που πρέπει να ερμηνεύεται και να εκτελείται από τον επεξεργαστή και άλλες συσκευές.

Υπάρχουν πολλές γλώσσες προγραμματισμού για πολύ διαφορετικούς σκοπούς και τα συστήματα Linux παρέχουν πολλές από αυτές. Δεδομένου ότι το open source λογισμικό περιλαμβάνει επίσης τις πηγές των προγραμμάτων, τα συστήματα Linux προσφέρουν στους προγραμματιστές τέλειες συνθήκες για να κατανοήσουν, να τροποποιήσουν ή να δημιουργήσουν λογισμικό σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες.

Κάθε πρόγραμμα ξεκινά ως αρχείο κειμένου, που ονομάζεται πηγαίος κώδικας [source code]. Αυτός ο πηγαίος κώδικας είναι γραμμένος σε μια περισσότερο ή λιγότερο φιλική προς τον άνθρωπο γλώσσα που περιγράφει τι κάνει το πρόγραμμα. Ένας επεξεργαστής υπολογιστή δεν μπορεί να εκτελέσει άμεσα αυτόν τον κώδικα. Στις compiled languages [μεταγλωττισμένες γλώσσες], ο πηγαίος κώδικας μετατρέπεται ως εκ τούτου σε ένα _ binary file_ [δυαδικό αρχείο] το οποίο μπορεί στη συνέχεια να εκτελεστεί από τον υπολογιστή. Ένα πρόγραμμα που ονομάζεται compiler [μεταγλωττιστής] είναι υπεύθυνο για τη μετατροπή από τον πηγαίο κώδικα σε εκτελέσιμη φόρμα. Δεδομένου ότι το compiled binary αρχείο είναι συγκεκριμένο για ένα είδος επεξεργαστή, το πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί να γίνει compiled ξανά για να εκτελεστεί σε άλλο τύπο υπολογιστή.

Στις interpreted languages , το πρόγραμμα δεν χρειάζεται να έχει προηγουμένως γίνει compiled. Αντ 'αυτού, ένας interpreter διαβάζει τον πηγαίο κώδικα και εκτελεί τις οδηγίες του κάθε φορά που εκτελείται το πρόγραμμα. Αυτό καθιστά την ανάπτυξη ευκολότερη και ταχύτερη, αλλά ταυτόχρονα τα προγράμματα που είναι interpreted τείνουν να είναι πιο αργά από τα compiled προγράμματα.

Ακολουθούν μερικές από τις πιο δημοφιλείς γλώσσες προγραμματισμού:

Η C και η Java είναι compiled γλώσσες. Για να εκτελεστεί από το σύστημα, ο πηγαίος κώδικας που γράφεται σε C μετατρέπεται σε binary κώδικα μηχανής, ενώ ο πηγαίος κώδικας Java μετατρέπεται σε bytecode που εκτελείται σε ένα ειδικό περιβάλλον λογισμικού που ονομάζεται Java Virtual Machine . Οι JavaScript, Perl, Shell, Python και PHP είναι όλες γλώσσες που γίνονται interpreted, οι οποίες ονομάζονται επίσης scripting languages.